Ik heb mijzelf nooit als preuts meisje gezien,
ik stond altijd open voor alles,dat doe ik nog steeds,
ik wist eerlijk gezegd al vroeg waar mijn interesses lagen, alleen kon ik deze niet goed plaatsen,
ik beschouwde deze interesses als stout, als niet netjes, echter ik bleef hierin zoeken, wroeten en malen ...
ik wilde meer en meer ...
meer weten maar eigenlijk ook gaan ervaren ...

Als ik nu terug kijk naar mijn relatie met mijn aller eerste vriendje kan ik mij de keren dat ik hem ontrouw ben geweest
nog goed voor de geest halen, ze zijn echter op een hand te tellen, maar toch ...
Toen al had ik mij moeten realiseren dat een verbintenis voor het leven niet mijn ding is,
laat ik het anders zeggen,
ik ben trots dat ik mag zeggen dat ik een gehuwde vrouw ben, naarmate de jaren erbij komen, des te trotser ik word,
alleen het ligt niet binnen mijn aard mij volledig te schikken naar een iemand,
mij volledig weg te cijferen voor een iemand,
erachter te komen dat je eigen ikje volledig ten onder gaat,
de mening van dat eigen ikje eigenlijk de mening van die andere persoon wordt.
Ik kan dit laatste alleen maar mijzelf verwijten!

Ik ben erachter gekomen dat ik gegroeid ben de afgelopen jaren,
nee niet zoals je zou verwachten als een kind naar tiener naar volwassen vrouw, nee zo niet,
ik heb zelfs sterk het gevoel dat ik ben blijven hangen in het kind zijn, het onbezorgde pure leven ...
genietend van een madeliefje in het gras, van een pas gebouwd vlot op de rivier.
Nee die tijd ben ik zeker niet gegroeid en al helemaal niet sterker geworden,
nee juist vanwege en dankzij mijn huidige partner, mijn echtgenoot, ben ik wijzer geworden, wereldser,
sterker en mondiger!
Hetgeen mij nu doet inzien dat ik geen net meisje ben, geen trouwe echtgenote,
geen ikje dat kopje onder gaat bij het horen van iemands mening,
nee ik ben IK!
Echter dit straal ik niet uit, zo gedraag ik mij nog steeds niet in het bijzijn van mijn echtgenoot Philippe.

IK die heel goed weet wat zij wil,
die precies weet hoe je het leven moet leven,
die weet dat je moet genieten alsof iedere dag je laatste zal zijn,
IK die ook weet wat verantwoording is, hier een groot plichtbesef bij voelt en mijn eerder genomen beslissingen
nooit de rug zal toekeren, nooit in de steek zal laten, nooit niet ...

Alles wat leeft koester IK.
IK cijfer mijzelf weg,nog steeds, maar denk zo nu en dan aan mijzelf als nooit vantevoren!

Nu realiseer ik mij dat ik waarschijnlijk altijd al op zoek geweest ben naar Hem,
alleen gedurende mijn kortstondige, dan wel ietwat langere heftige affaires, vond ik Hem niet,
nee sterker nog, wanneer ik aangaf waar mijn hart lag, wat ik graag zou willen ervaren,
(gezien het feit ik nu wel voor mijn mening durf uit te komen),
deinsde men terug en doofde het vuur ... beeindigde ik de relatie.

Maar mijn hart bleef onrustig, ik bleef zoeken ... tot het moment, tot die nacht, tot nu ...