- Laat mij ontwaken na zoet zweven in de nacht,
een nacht vol avontuur,
een avontuur gevuld met spanning en vuur,
spanning en vuur tussen U en ik.

U die mij doet leren te ondergaan,
U die mij doet straffen als geen ander,
U die mij doet troosten als een moeder haar kind troost,
U die mij doet maken tot het subje uit Uw dromen,

ik die luistert naar Uw stem,
Uw woorden,
Uw vragen,
Uw platte hand die slaat op mijn bil.

Laat mij ontwaken na zoet zweven in de nacht,
een nacht vol avontuur,
een avontuur gevuld met verhalen,
verhalen over U en ik.

Mag ik Uw jongeheer proeven?
Mag ik gaan over mijn grens?
Ga verder, dieper en fluister mijn naam,
een zachte kreun,
een vulkaan die barst,

Meester, mag ik U drinken, tot de laatste druppel, alstublieft?

Trek aan mijn haren, heel hard,
terwijl U bruut gaat rijden,
terwijl Uw vingers mijn tepels kwellen,
die mij brengen tot aan de grens ...

Laat mij ontwaken na zoet zweven in de nacht,
een nacht vol avontuur,
een avontuur gevuld met fantasie,
een fantasie over U en ik.

Een stap te ver,
een kleine stap,
doet mij hunkeren naar meer,
meer pijn tezamen met genot,
vanaf het eerste moment,
geen liefkoos, geen geruststellende groet,
vanaf het eerste moment,
meer pijn doorweekt met genot ... -





Had ik ooit kunnen dromen dat dit werkelijkheid zou worden?
Meende ik serieus dat dit bij mailcontact zou blijven?
Hoe gek het ook klinkt, maar ja dit was mijn eerste insteek toen ik reageerde op de advertentie van mijn Meester.
Want durf ik als "net meisje" echt aftespreken met iemand die een professional is op dit gebied,
in deze wereld, deze wereld van BDSM?
Durf ik tegenover zo iemand aan tafel plaats te nemen?
Neemt Hij mij serieus? Hoe denkt Hij over mij? Hoe ziet Hij mij?
Als een meisje? Te zwak psychisch en fysiek?
Als een lief klein lammetje huppelend door het gras?
Als een groentje, "meisje toch, wat kom jij hier doen?"
Hij zal gaan lachen, heel heel hard, tegenover mij aan die tafel,
als ik al plaats nemen mag ...
Toch?





Het is Zijn vertrouwde stem die mij over de streep heeft getrokken,
gewoon door het zijn wie Hij werkelijk is,
Zijn woorden, Zijn verhalen, zoveel verhalen over Hem, zoveel verhalen over ons.
Door te vertellen over BDSM, zoveel meer dan alleen bewerken, slaan en ondergaan.

Hij gaf zelf aan dat Hij een subje zocht waarmee Hij een relatie wilde opbouwen,
meer diepgang, verder gaan dan een basis.
Vertrouwen. Liefde. Open staan. Bloot geven.

Het mooie tussen ons is dat we beide willen en kunnen schakelen.
Het bleek tijdens onze eerste (zakelijke) ontmoeting dat er inderdaad meer speelde dan
een Meester en Zijn subje.
Er sprong een vonkje over, heel klein, heel fijn,
maar vol lust, passie en verliefde gevoelens.
De vraag, tussen de lakens, of ik ook behoefte had om af en toe te schakelen,
te schakelen tussen Willem / kim en jij / ik, was geheel overbodig,
zo overbodig maar doch zo fijn,
want "Ja, graag wil ik jou als mijn minnaar, mijn maatje, mijn vriendje ... "
En zelfs niet alleen om te liefde te bedrijven, wat wij zo heerlijk kunnen, waar wij beiden zo van genieten,
nee juist ook DIE vriendschap waarin je alles deelt!
Je vreugde,
je verdriet,
je tranen die je kunt delen,
samen lachen en genieten van de fijnste dingen in ons leven,
het water van de zee,
lopen door de duinen,
dromen van verre landen,
samen met ons twee,
samen met mijn dierbaren,
rollen van een heuvel, hier niet zo ver vandaan,
rennen in het gras, weiland na weiland lang ... ... ...

... ik dwaal af ...


Zomaar ineens bestond deze vriendschap,
dankzij die ene vonk,
die ene vonk die oversprong aan dat tafeltje,
in dat cafeetje van het hotel.

Zomaar zat jij ineens naast mij in die grote hal, mijn hand in de jouwe,
ik leunend tegen je aan, liefdevol als twee verliefde pubers naast elkaar.
Zomaar ineens stelde jij voor om met mij mee tegaan naar dat gebouw,
een locatie waar je normaal niet met je Meester zou komen,
een plek te risicovol om samen gespot te worden,
een hal waar naar je gekeken wordt,
waar zomaar naar je partner gevraagd kan worden ... om te beslissen in een keuze ...
Juist doordat je naast mij zat in die grote hal, op die locatie, in dat gebouw, op die plek,
wist ik dat een vriendschap was geboren,
een mooiere dan dat ik ooit had kunnen hopen,
een mooiere dan dat ik wist dat zij kon bestaan,
een vriendschap geboren uit een Meester en Zijn subje, wat de basis had moeten zijn,
maar is uitgegroeid tot een minnaar met zijn meisje,
een vriend met zijn vriendin om vervolgens verder te groeien naar een Meester met Zijn kimmie,
schakelen van date naar date, schakelen tijdens deze dates,
schakelen door het noemen van onze namen,
door te luisteren naar je stem,
door te kijken in onze ogen ... dan ineens zijn wij twee andere mensen,
nog steeds dol op elkaar, maar verander jij in U, en ik in kimmie,
staat U boven mij,
kijk ik op tegen U ...

Hoe mooier kan het zijn?
Hoe completer had ik het kunnen treffen,
ik, dat lammetje in de wei.

Verschillende ontmoetingen vonden plaats,
van een serieus gesprek naar een heftige vrijpartij in de auto ...
Iedere keer weer die vonk, iedere keer weer een aanraking, dat beetje fysieke, hoe kort de tijd ook is.
Deze band tussen ons wordt sterker, wordt hechter, na iedere ontmoeting meer!

Ik merk dat ik mijn lichaam vol tranen zit wanneer we afscheid moeten nemen,
sterker nog, ik wil geen afscheid nemen, ik wil bij U zijn, bij jou zijn, bij jullie blijven,
jullie niet loslaten omdat de tijd zegt dat het moet,
als de klok twaalf uur slaat en de prinses moet rennen naar haar huis,
en dat terwijl ze zich zo thuis voelt bij Hem, bij haar Prins,
het schoentje dat haar past ... waarom moet zij dan gaan?
Waarom is haar tijd dan voorbij?
Waarom ...

Kijken in onze levensagenda's voor een volgende keer,
- liefst niet te lang Meester, toe, ik verlang zo naar U ... -
"Wanneer zie ik U weer?" is mijn vraag aan Hem.
Wanneer mag ik het schoentje weer aan en stralen als een prinsesje,
genietend van mijn vrije tijd, mijn eigen ikje, welke zolang ondergedoken is geweest ...
Wanneer?

Niet lang zal de klok dit maal hoeven slaan tot die ene dag:

De dag dat wij ons huisje vinden,
de dag dat ik van stap 10 naar 99 spring,
de dag die ik reeds heb mogen ervaren,
de dag die in mijn geheugen staat gegrift ...
het zoveelste teken van U, zonder verwonding, zonder pijn in mijn geheugen geplaatst ... door U.

Tot snel, tot die dag ...

kimmie.