Mag ik dit een mijlpaal noemen?
Een mijlpaal in ons leven …
Of verwoord ik mij beter met een “hoofdstuk” ?
Een “nieuw hoofdstuk” in ons boek …

Zo’n negen maanden later, later in ons leven, blijkt het ons toch te zijn gegeven,
blijkt het ons toch te zijn gelukt, gelukt om elkander te betreden,
te betreden in elkanders echte leven …




Daar bent U dan lieve Meester, wees welkom in ons huis,
of mag ik voor deze ene keer, jij zeggen tegen U,
hoe dan ook, maakt het U comfortabel en voel JE als thuis …
Ingetogen en bescheiden, stil, U lijkt zelfs verlegen,
zo stapt U de drempel over naar de kamer,
zachtjes, heel zachtjes, rustig en kalm …
U kijkt mij aan, Uw ogen raken mijn hart.
U kijkt mij aan, Uw ogen zien een meisje, gek,
juichend van genot, stralend als een kind,
een meisje, Uw meisje …

Daar zit U dan lieve Meester, zo vlak tegenover mij,
aan dezelfde tafel, samen, niet ver van mij vandaan …
Uw lichaam, Uw blik, Uw hele aanwezigheid straalt rust uit, kalmte,
zo het tegenovergestelde van mij, want nog steeds kijkt U naar Uw meisje, gek,
juichend van genot, stralend als een kind.

Daar staat U dan lieve Meester, boven aan diezelfde trap,
zo naast mij kijkend naar een foto, welke ik U laat zien, vol trots!
“kijk!” zijn mijn woorden, “zo zie ik er dan uit … stralend en rond, rond en hartstikke gezond!”
Weer zoeken Uw ogen mijn blik en gedachte op,
ik lees erin de mooiste woorden,
niet uitgesproken … en toch kon ik ze horen, zo mooi, zo puur, zo gemeend!

O ja lieve Meester, wat was nog eens de reden, de reden van Uw bezoek?
Juist ja, U bent jij geworden in het leven,
want, zo’n negen maanden later, later in ons leven, blijkt het ons toch te zijn gegeven,
blijkt het ons toch te zijn gelukt, gelukt om elkander te betreden,
te betreden in elkanders echte leven …

Na enkele tips, een agenda en een goed gesprek,
zoeken onze blikken elkaar weer op,
zachtjes, heel zachtjes klinkt er door de kamer, diezelfde mooie woorden,
diezelfde woorden als Uw ogen reeds verklapten,
verklapten aan mij, daar boven aan die trap …
Uw stem fluistert hoe mooi ik daar sta, op dat canvas doek,
stralend en rond, rond en hartstikke gezond!
Terwijl deze woorden mijn oren bereiken, maakt mijn hart een sprong,
want had ik ooit deze woorden, deze blik , aan deze tafel,
had ik zoiets moois ooit eerder gehoord?

Daar sta ik dan lieve Meester zo tegenover U,
hoe in Hemelsnaam maak ik U duidelijk wat U met mij doet,
zonder te zeggen hoeveel ik van U hou,
en door niet te zeggen hoe gek ik ben op U,
niet in herhaling te vallen en U te vragen om voor eeuwig te blijven,
te blijven in mijn leven,
als mijn Meester, mijn minnaar, mijn vriendje, mijn coach, mijn dagboek, mijn lief, mijn vriendin,
mijn maatje, mijn partner, mijn tweede helft,
mijn ontbrekend puzzel stukje,
als pappa van Thomas,
als mijn ALLES …
Hoe in Hemelsnaam maak ik U dat duidelijk?

O ik ben U zo dankbaar en prijs ik mij vol geluk, dat we erin geslaagd zijn,
dit voor elkaar te krijgen:
Zo’n negen maanden later, later in ons leven, blijkt het ons toch te zijn gegeven,
blijkt het ons toch te zijn gelukt, gelukt om elkander te betreden,
te betreden in elkanders echte leven …




Mag ik dit een mijlpaal noemen?
Een mijlpaal in ons leven …
Of verwoord ik mij beter met een “hoofdstuk” ?
Een “nieuw hoofdstuk” in ons boek …

Daar zijn we dan lieve Meester, twee mensen in strijd met de tijd,
wederom een gevecht tegen de klok, tegen iedere minuut die onze tijd weer meeneemt,
wegneemt van elkaar ...




Ik sluit af met de woorden,
rest mij nog te zeggen:

Lieve Meester, in mijn ogen bent U helemaal compleet, tot in de puntjes afgewerkt,
sluit U meer dan perfect aan, past U volledig in mijn puzzel ,
mijn leven, mijn ikje,
meer dan ooit eerder iemand heeft gedaan,
daarom vraag ik U lieve Meester, wat er ook gebeurt,
laat onze wegen elkander nooit scheiden, maar laat ze blijven lopen zo mooi langs elkaar,
zoals ze nu doen en nooit eerder hebben gedaan,
na negen maanden leertijd, genot, pijn, verdriet besprenkelt met plezier,
laat onze wegen elkander blijven volgen, helpen, steunen en doorstaan,
totdat ze beiden uitlopen in de zee, de zee van tijd, een zee van tijd in overvloed en eeuwigheid,
die tijd waar we zo naar uitgekeken hebben,
die tijd waar we nu zo naar verlangen …




Lieve Meester: “BEDANKT!”

“BEDANKT voor gewoon weg ALLES … ALLES wat U met mij doet …
ALLES wat U voor ons betekent … gewoon weg ALLES … ”

ihvU Meester, ihvj lieve te gekke jij,
xje, kimmie / ik.