Lief dagboek, een verhaal over vandaag, wat ik graag met je delen wil …


Sterk voel ik mij vandaag, ja zo sterk was ik nog nooit eerder tevoren,
nog nooit eerder een dag als deze, nog nooit eerder zo sterk …
Vandaag gaat alles lukken!
Ik zal laten zien wie ik ben, mijn ware ik, jawel, dat is het plan, mijn plan,
hét plan voor vandaag!
Zo moet ik je eerlijk toegeven, lief dagboek, dat ik mijn dag,
mijn plannen en mijn kracht gedurende een dag nog wel eens wil aanpassen,
maar nee, niet vandaag …
Nee vandaag voel ik mij sterk, ja zo sterk was ik nog nooit eerder tevoren!


Nu ik hier in de trein zit, een spontane glimlach op mijn gezicht ontstaat,
ik duik terug in de tijd, terug, heel even, in het verleden,
terugdenkend aan mijn aller eerste mail,
terugdenkend aan mijn aller eerste checklist,
een spontane glimlach op mijn gezicht ontstaat.

Lief dagboek, want terug duikend in de tijd realiseer ik mij dat wij,
Hij en ik, reeds zoveel met elkaar gedeeld hebben …
met name geweldige afspraken, leerzame,
bestaande uit een perfect gemixte cocktail van pijn met lust als afsluiting,
de zoete nasmaak …
Maar ook minder plezierige momenten kent ons levensboek reeds.
Niets gigantisch schokkends maar, toch … toch net genoeg voor een afspraak als vandaag.

Want vandaag zou niet zomaar een dag worden.

Nee en ook niet zomaar een afspraak.
Nee vandaag zou ik mijn straf ondergaan,
mijn straf voor die minder plezierige momenten uit ons levensboek, want ja …
deze minder plezierige momenten hebben enkel maar één iemand als hoofdoorzaak,
om de prettige tijd zo af en toe te doen draaien tot een minder plezierig tijdperkje …
Juist ja, ik, ikke hier, ik ben deze hoofdoorzaak!
Ik durf te bekennen dat ik ook écht de veroorzaakster ben van de soms zo onrustige periodes binnen onze relatie. Het is de nieuwsgierige kant in mij welke meent haar neusje ergens anders in te steken en daardoor soms heel vaak tegen iets anders aan loopt.
Menende dat het gras ergens anders groener is?
Nee, zo denk ik niet,
ik wéét namelijk dat het niet het geval zal zijn, maar het is de kick,
de kick van het nieuwe, niet bekende, de uitdaging, het uit de kast lokken …

Om vervolgens weer snel terug te stoppen, want … ik ben er ondertussen meer dan vijfhonderd procent van overtuigd dat het gras nergens zo groen is als bij ons,
dat nergens op aarde de zon dusdanig schijnt als zij doet wanneer zij ons ziet,
dat het alleen maar onrust brengt in mijn veels te gelukkig levensboek bij mijn Meester, want zoals mijn woorden nog niet zo heel lang geleden riepen:

Life is beautiful, but you have to know where to find it!


Nu ik hier in de trein zit, een spontane glimlach op mijn gezicht ontstaat!


Lief dagboek, ik voel mij sterk vandaag,
juist als ik terugdenk aan die tijd, want die tijd,
die zelfde tijd heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben, een sterkere persoonlijkheid,
een gegroeide vrouw,
een gegroeid subje, kimmie … submissive van Meester Willem.




“ kimmie, ben je klaar voor vandaag? geen spel vandaag,
maar een straf, de straf welke je verdiend hebt,
na al die onrustige momenten van afgelopen tijd, een straf vanwege je ongehoorzaamheid,
je ongehoorzaamheid van afgelopen tijd … “

- of ik er klaar voor ben? Nee Meester, naar mijn mening ben ik er nooit klaar voor,
maar laat mij deze dag ondergaan voor U, ik moet … ik wil … -

- Ongehoorzaamheid, onrust?
Ja dat klopt, dat is waar Meester, dat spijt mij,
het spijt mij dat ik zo kan zijn zoals ik ben,
het spijt mij dat U deze kant van mij nu kent,
dat spijt mij, ontzettend …

Echter voor een dag als vandaag heb ik veel over,
nu ik hier sta, voor U,
Uw handen die ervoor zorgen, door dusdanig aan mijn haren te trekken
dat mijn hoofd naar links getrokken wordt,
Uw andere hand op mijn keel, licht knijpend,
waardoor een klein gebrek naar lucht mijn toevoer van adrenaline versnelt.
Hier heb ik veel voor over … ik voel mij sterk! Doe met mij waar U naar verlangt,
Doe met mij wat ik, volgens U, verdient heb,
doe het alstUblieft, doe het vandaag, want juist vanwege deze gedachte,
maakt het mij sterk, zo sterk was ik nooit eerder tevoren geweest! -


“ Realiseer je je dat ik niet stop wanneer je het uitschreeuwt van de pijn?
Realiseer je je dat ik niet reageer op welke tegenstribbeling dan ook?

Geen “nee!”
Geen “stop!”
Geen uitbarsting van een tranenbui, laten mij vandaag weerhouden van het kwellen van jouw lichaam, jouw geest …

“Niets!”

Enkel wanneer ik je de afgesproken kleur hoor uitspreken, zal ik mijn handelingen op dat moment staken!

Realiseer je je dat, kimmie? “


Lief dagboek, bij het uitspreken van deze woorden, deze woorden tegen mij,
terwijl Hij voor mij staat, slechts enkele millimeters met Zijn woorden bij mijn gezicht vandaan, maakt mij dat ontzettend opgewonden!
Er giert van alles, nog wat en zoveel meer door mijn lijf op dat moment …
Kriebels, hartkloppingen en alle vloeibare sappen komen tezamen binnen enkele seconden,
tezamen in de blender welke Hij vastheeft en bestuurt,
de blender welke onze ingrediënten samen mixed tot de meest zoete cocktail ooit!

Lief dagboek, ik hoor mijzelf denken, bijna hardop, dat ik echt niet van plan ben mijn tranen die dag de vrije loop te geven, nee,
zo ook schreeuw ik mijn favoriete kleur niet uit,

Nee, natuurlijk niet! Want vandaag voel ik mij sterk, ja zeker weten,
vandaag voel ik mij oersterk!
Naar mijn mening ben ik er nooit helemaal klaar voor maar, dit is het moment,
dit moment, dit uur …




Ik volg Zijn voetsporen de traptreden omhoog, langzaam,
tot wij de ruimte bereiken waar mijn gelukzaligste dromen werkelijkheid worden,
waar mijn, vanaf klein kind af aan, lang gekoesterde wens in vervulling komt,
iedere keer weer …

Nadat ik mijn jurkje uitgetrokken heb,
de gekleurde panty van mijn benen heb verwijderd,
neem ik plaats in de houding welke Hij mij geleerd heeft,
Deze houding,
op mijn knieën, benen open zodat Hij toegang heeft tot de meest intieme openingen welke mijn lichaam bezit.
Een rechte rug, mijn handen rustend op mijn benen.

Dicht bij, in het gebiedje waar je normaal gesproken niemand meer toe laat,
het kleine gebiedje vlak rondom je gezicht, slechts een aantal centimetertjes bij je vandaan,
dicht bij in dat gebiedje bevindt Hij zich, spreekt mij toe en laat Zijn vingers glijden over de heuvel van mijn genot,
om cirkelt deze en gaat meerdere malen heen en weer terug,
om vervolgens zijn vingers te doen glijden in mijn binnenaardse gangenstelsel,
warm, zeer vochtig,
warm, doorlopen nat: HEET!

“ kimmie, sletje (!) staat je beter, je bent geil, is het niet?
De gedachte dat je op het punt staat je straf te ondergaan, doet je opwinden … “

“ Ja Meester, U heeft gelijk,
ik wil op dit moment niets liever dan deze straf ondergaan voor U,
geeft U mij mijn verdiende straf, doe het alstUblieft, ik smeek U … “


Lief dagboek, ik voel mij sterk vandaag, ik kan de hele wereld aan,
met al zijn oceanen diep, ik kan het, ik voel het, vandaag is mijn dag!




Ik besloot om niet te kunnen zien,
te kunnen volgen welke voorbereidingen mijn Meester trof voor deze dag,
hier hoog boven op dit zolderkamertje, in ons huisje,
zo ver van de buitenwereld vandaan …

Afwachtend, op wat komen zou, stond ik met mijn armen hoog boven mij, mijn voeten wijd gespreid, in het midden van deze ruimte.

Mijn tepels hebben reeds een korte maar krachtige kwelling doorstaan terwijl ik voel hoe mijn gevoelige lippen voorzien worden van klemmen, afwerkend de knijpers welke U rondom mijn borsten plaatst.

U bewerkt mijn billen alsof het hun eerste keer is, ze zijn gevoelig, bijna pijnlijk, binnen een klein kort moment reeds weet U hun piek te bereiken,
de klappen van de zweep over mijn hele lichaam heen, mijn rug, welke dit normaliter prima verdragen kan, maar vandaag … nee vandaag, wat gebeurt er met mij, vandaag?

U vervolgt Uw zweepslagen door ze te verplaatsen naar de voorzijde van mijn ik,
mijn borsten, de knijpers vliegen op de grond, mijn buik, mijn benen …
vooral hun binnenkant, beter bekend als mijn dijen, zijn vreselijk gevoelig …

Nee (!), Meester nee (!) niet mijn meest gevoeligste plek, mijn vrouwelijkheid,
mijn alles … niet daar, geen slag mag dat gebied raken, niet vandaag, aUb niet (!) vandaag … nee want vandaag, oh mijn hemel, wat is er aan de hand met vandaag?

“ Oranje, Meester … let op Oranje! “
Oranje is de kleur, nee niet mijn grens, niet die specifieke kleur, maar wel Oranje!

“ kimmie, wat is er aan de hand? Moet je nu al afhaken? Is je punt nu dan al bereikt? “


Lief dagboek, dit was genoeg, genoeg voor mij, het druppeltje welke ervoor zorgde dat die sterke dam in mij zou breken, de emmer zou doen laten overlopen.
Niet Zijn daden maar Zijn woorden waren de schuldige van deze doorbraak.
Wat was er in hemelsnaam met mij aan de hand?
Ik voelde mij zo sterk vandaag, juist vandaag, waarom dan toch deze breuk?




“ Gaat U verder, ik vraag U alstUblieft, ga door,
laat ons niet ophouden omdat er tranen vloeien,
omdat ik de druppels langs mijn wangen voel,
nee, ga door en laat mij verder ondergaan! “


Lief dagboek, het is lang geleden dat ik zoveel en zolang gehuild heb, om precies te zijn, terugkijkend in de tijd, zeker wel een dikke vijf maal twee jaren geleden,
het is lang geleden dat mijn geest mijn tranen niet konden weerhouden,
niet in staat waren deze tegen te houden …


Het werd stil, althans in woorden kwam de stilte deze ruimte binnen,
Hij ging door, beantwoorde mijn vraag positief, Hij onderbrak onze dag niet,
maar ging verder …




Ik proef Zijn vocht, ruik hoe het zoete in Hem een baan naar buiten waadt,
proef de zoutdoorlopen doch wat zoetige vloeistof,
gemengd met het zoute van mijn druppeltjes, mijn tranen.
Het was een troost, Hij weet waar ik het meest naar verlang,
wanneer Hij dit toelaat, is het een moment van troost, een moment van lief hebben,
ook al zou vandaag anders worden dan anders,
ik herken het moment, dit moment.

Ik voel hoe Zijn hard lid mijn lippen passeert, hoe mijn mond opgevuld wordt
met puur plezier, genot eerste rang, eerste klas.
Het touw snijdt om mijn nek, Hij trekt het harder aan,
net als Hij mijn armen verbindt met het houten wand / klim rek,
waartegen aan ik vast gesnoerd ben.
Een overvloed aan kaarsvet druppelt over mijn vastgebonden lijf,
wederom zo scherp en pijnlijk, haast niet te verdragen,
terwijl Hij afwisseld mijn mond vult met Zijn trots, Zijn mannelijkheid.

Iedere keer weer doe ik mijn best,
iedere keer weer probeer ik verder te gaan dan de laatste keer,
een grens te verleggen, de code in mijn brein te doorbreken,
om deze keer niet terecht te komen in de paniek welke vorige tijden reeds gebeurde,
nee deze keer niet, deze dag begon ik zo sterk, dus een grens zal ik verleggen,
al val ik erbij neer! Maar juist vanwege het beklemmende,
het "geen kant uit kunnen" reageert mijn geest anders als mijn lichaam zou willen.

Uiteraard lief dagboek, natuurlijk … zelfs tijdens dit genieten,
tijdens deze troost, slaat mijn paniek toe, wint de zwakke kant in mij,
neemt de overhand en maakt dat ik blokkeer, van alle kanten,
paniek, lief dagboek, tranen en een hoop woordjes welke zowel beginnen als eindigen op “nee” …
meerdere keren achter elkaar.

Geen kleur bekennen, maar “nee”!!!
Geen sterke dag, maar “nee” !!!


Lief dagboek, Sterk voel ik mij vandaag, ja zo sterk was ik nog nooit eerder tevoren,
nog nooit eerder een dag als deze, nog nooit eerder zo sterk …
Vandaag gaat alles lukken! Dit waren toch de woorden waarmee ik mijn dag begon?
Mijn woorden, niemand anders had deze uitgesproken en geschreven,
verwoord in gedachte en bezongen in een lied, “vandaag gaat alles lukken!”

Wederom, de tranen vloeien, lopen door alles heen.
Wederom proef ik het zout nog op mijn lippen,
de dikke prikkelende druppels mijn mond binnen lopen.
Wederom vraag ik om verder te gaan, door het donker voor mijn ogen, heen.
Wederom die zelfde vraag om deze dag niet te beëindigen.




De angst grijpt mij naar mijn keel, letterlijk als figuurlijk,
ik lijk terug te gaan naar Middeleeuwse tijden,
de schandpaal,
ik voel hoe ik erin geplaatst word,
mijn voeten vast, terwijl mijn benen wijd open staan,
mijn intieme plekjes open en bloot voor het oog van mijn Meester,
mijn handen stevig vast gezet, door twee ringen,
op gelijke hoogte van mijn hoofd,
stevig en vast,
geen kant meer op!

De angst grijpt mij naar mijn keel, letterlijk als figuurlijk.
De angst als heel in het begin.
De angst om alleen gelaten te worden, terwijl dit reeds zo vaak had kunnen gebeuren,
op een dag als vandaag,
tijdens al die andere keren,
maar nee, ik vertrouw mijn Meester hierin,
Hij brengt mijn ergste nachtmerrie niet tot leven!

Nee, maar waarom dan toch die angst … ?

Dikke druppels vallen op het zwarte doek voor mijn ogen,
nu ik hier zo voorover hang,
mijn hand zoekt de Zijne, ik voel hoe Zijn vingers de mijne aanraken, ze beetnemen,
stevig en vast, net als de rest van mijn lichaamsdelen,
stevig en vast!
Mijn hand begeleidt Hem zover het kan, een rondje om mij heen,
Tot Hij achter mij staat …


Hij laat los …


Ik hoor het geluid van een hand op een bil,
ik voel hoe het geluid aankomt,
vlak, hard, vol pijn- en genotprikkels,
de één wordt afgewisseld na de ander.

Zijn roede tegen mijn kleine opening,
lief dagboek, vertel mij wat er aan de hand was, die dag,
die dag met mij, want ik kan je hierop geen antwoord geven,
ik weet het namelijk niet!

Alle sloten sloegen in hun slot,
geen ingang werd gevonden, geen enkele deur stond open.
Het zwarte doek voor mijn ogen kon het zware vocht niet meer dragen,
niet meer houden,
zij was doorlopen van zoute druppels, welke nu uit elkaar spatten op de grond,
de grond van deze zolderkamer,
de zolderkamer van ons huisje, hier zo ver van de buitenwereld vandaan.


Wederom schudde mijn hoofd, in hoeverre dit mogelijk was, een “nee”,
zij bleef dit doen,
ik raakte volledig in paniek,
wilde niet opgeven door de kleur te benoemen, de kleur van mijn hart,
maar “nee” , dit werkte niet, niet vandaag,
ik bleek vandaag lang niet zo sterk te zijn als ik mij gevoeld had in de trein,
op weg naar onze dag!


Op dat moment voelde ik mij zo goed, dat ik zelfs vol stoer mijn Meester probeerde uit te dagen, door enkel en alleen een sms te sturen naar Hem, als Zijn kimmie,
nee, niet als ik, de ik wie ik ook ben bij Zijn jij kant,
nee, ik voelde mij dusdanig sterk dat ik niet reageerde op jij,
maar enkel op Hij,

… waarom, waarom bleef ik deze kracht dan niet behouden?
Lief dagboek, waarom niet?

Waarom zakte deze als pudding in elkaar,
terwijl Hij zijn instrument op mijn lichaam bespeelde,
terwijl Hij Zijn woorden tegen mij gebruikte … waarom, lief dagboek, waarom?


Waarom lieve ik, jawel kimmie weet het antwoord wel te vinden, als zij niet zo diep in haar hartje kijkt,
kimmie weet waarom zij zo reageerde,
waarom de sterkte oversloeg naar haar meest zwakke kant.

Alles (!) , maar dan ook alles van afgelopen tijd kwam eruit,
ik zou bijna durven zeggen, Hij had het eruit geslagen,
geslagen, hard, tactvol, gemengd en gemixt in die blender,
de blender van hun meest ultieme smaakvolle cocktail,
dankzij deze mix,
deze cocktail, brak de ik kant, zonder te vragen of het mocht,
niet vragen aan kimmie hoe zij hierover dacht,
nee, ik brak …

De drukte, kimmie’s leven, mijn leven,
de drukte, de mensen: van klein naar groot,
de drukte, mijn naïviteit, het té sociale in zowel kimmie als ik,
de drukte, kimmie’s tekortkoming naar haar Meester,
de drukte zowel per telefoon als per mail,
de drukte qua werk en nog zo ontzettend veel meer.

Alles (!) , maar dan ook alles van afgelopen tijd kwam eruit,
dankzij Hem, dankzij mijn Meester!


De tranen werden meer, als een tranendal nooit eerder gezien.


Lief dagboek, het is lang geleden dat ik zoveel en zolang gehuild heb, om precies te zijn, terugkijkend in de tijd, zeker wel een dikke vijf maal twee jaren geleden,
het is lang geleden dat mijn geest mijn tranen niet konden weerhouden,
niet in staat waren deze tegen te houden …




We lagen op ons bed, dicht tegen elkander aan,
nadat Hij mijn straf had afgesloten met een toetje,
het einde van het ondergaan.
De zoete nasmaak, zoals altijd, van onze perfect gemixte cocktail.
Zijn lichaamsdeel, hard, groots en rood doorlopen, drong mijn warmte binnen,
deed mijn verdriet verzachten,
mijn leed troosten,
mijn tranen, op dat moment, heel even drogen.
Bruut, maar doch zo zacht bereed Hij mijn vochtdoorlopen onderlijf,
mijn warmte, mijn genot … … … een krachtig einde van deze middag, mijn straf,
mijn zo sterk begonnen dag.

We lagen op ons bed, dicht tegen elkander aan,
nadat Hij mijn straf had afgesloten met een toetje,
het einde van het ondergaan.
De zoete nasmaak, zoals altijd, van onze perfect gemixte cocktail.

Wederom hoorde ik de stilte binnensluipen, hier in dit zolderkamertje,
deze kleine, zo geweldig mooie ruimte …
Hij bleef lang, deze stilte,
lang vergezelde hij ons die middag, op die o zo sterke dag,
hij keek toe naar het grootste verdriet sinds tijden,
hij keek toe hoe twee mensen afscheid namen van elkaar,
liggend op hun bed,
omarmend dicht tegen elkaar aan,
tranen van twee kanten, verdriet … zo intens en puur,
een ontvangst van een present,
een present als afscheid,
als teken van spel en liefde,
als aanwijzing voor een eventuele andere keer, ooit …
mocht deze keer ooit haar gezicht laten zien.

Voor nu, een afscheid,
de rust, die moet komen,
die zij moet vinden, kimmie en ik,

Hij zou verder gaan … met wie dan ook, onder welke omstandigheid dan ook, in welke hoedanigheid dan ook, Hij zou verder gaan,
nadat de tranen waren opgedroogd en het verdriet zijn koffers had gepakt.


Rust!

Let goed op jezelf … tot ziens, tot ziens weer een keer,
maar wanneer?




Lief dagboek … het donker begon langzaam de dag over te nemen,
de trein reed die avond terug voor mij,
het was stil,
stil om mij heen,
ik hoorde enkel hoe de druppels van mijn niet te stelpen bloedend hart
vielen op de met plastic bekleedde banken,
het was stil,
stil om mij heen,
totdat de trein zijn eindbestemming vond en
ik de stem van de vriendelijke conducteur hoor klinken
in de kille loze ruimte van de coupé.

Door de donker verlaten straten liep ik terug naar de auto,
een sms geluid trilt in mijn tas …
een sms vol afscheid,
bedoeld om de rust te vinden,
een sms vol afscheid …




Lief dagboek, achteraf bekeken,
terug kijkend in de tijd,
bleek dit afscheid niet zo lang te duren,
want deze dag welke zo sterk begon,
had mij verder gebracht dan ik ooit had kunnen dromen,
alsof deze dag zo had moeten lopen,
zo sterk aan het begin, tot mijn aller fijnste zwakheden in het midden van deze dag,
zo sterk aan het begin, tot de vele tranen welke hebben gerold over mijn rode wangen
vol opwinding,
die dag,
die dag, heeft mij gebracht waar wij nu staan,
waar ik nu ben.

Hoger dan ooit als tevoren,
sterker dan de sterkste beer,
dieper dan het diepste oceaan puntje op deze bol.

Want het afscheid bleek maar kort,
deze dag had ik nodig om mij te doen realiseren wat ik reeds bezit,
hoeveel schoonheid, liefde en gelukzaligheid,
iedereen om mij heen mag ik laten vallen,
slechts deze ene persoon zéér zeker niet.

Hij, die mij deze dag zo heeft doen groeien,
heeft laten inzien,
geheel van Zijn onbewuste kant …
Ik zal Hem niet laten vallen, zal mijn best weer doen, op en top,
mijn uiterste best, slechts voor Hem alleen,

Hij en diegene rondom mij heen,
daar is het waar ik het voor doe,
voor hen allen begon deze dag zo sterk,
werd deze dag zo zwak.




Terugkijkend in de tijd …


Lief dagboek, terug duikend in de tijd realiseer ik mij dat wij, Hij en ik,
reeds zoveel met elkaar gedeeld hebben … met name geweldige afspraken, leerzame,
bestaande uit een perfect gemixte cocktail van pijn met lust als afsluiting,
de zoete nasmaak …

Het is mij wederom duidelijk geworden dat het gras nergens zo groen is als bij ons,
dat nergens op aarde de zon dusdanig schijnt als zij doet wanneer zij ons ziet!


Life is beautiful, but you have to know where to find it!




Nu ik wegloop van de trein, een spontane glimlach op mijn gezicht ontstaat …


kimmie