Als kind kan ik mij herinneren dat ik al spelend met mijn vriendje in de hoek van de kleuterklas werd overmeesterd door hem,
Hij de politie agent,
ik zijn crimineeltje ... vastgebonden met een dik touw aan mijn stoel.
Hij vuurde een aantal scherpe vragen op mij af, met een strenge blik in zijn mooie donkere ogen ...

Hoog in de boomhut, gebouwd door opa Klaas, de opa van mijn vriendinnetje, zouden wij de nacht samen doorbrengen ...
Marieke en ik.
Geen oog deden wij dicht, we speelden de hele nacht door ...
Uit haar mooi zilveren koffertje kwamen verschillende dokterspulletjes.
Onze vriendjes kwamen op bezoek die nacht, althans dat was onze droom ...
we bedreven de liefde met elkaar, puur en naief als jonge tieners doen ...
echter dit spel kreeg een andere wending ...
we werden die nacht hard en ruw door hun genomen ...
Het deed pijn. Ik genoot.
Het gaf mij een fijn gevoel in mijn buik.
Deze wending in het spel was mijn idee.

Vol verwarring en enigzins overstuur kwamen de vragen bij mij op.
Ik genoot van pijn. spanning. onderdanigheid. gehoorzamen.

Nu, een dikke twintig jaar later zijn deze vragen, deze gevoelens beantwoord.
Ik voel geen verwarring meer, maar rust.
Een golf van geluk overheerst mijn dagelijks doen en denken.
Dankzij mijn Meester. Meester Willem.
Dat Hij mij deze kans geeft.
Ik ben Hem zo dankbaar.
Trots en vol geluk.

Sinds een jaar kwamen deze verwarde gevoelens, deze vragen weer naar boven ...
Ik ben een gelukkige mamma van een dochter.
Ik merkte op dat zij dezelfde spellen speelt met haar vriendjes,
haar vriendinnen en haar zelfverzonnen mensje in haar kamertje boven op zolder.

De geschiedenis herhaalt zich ...

Deze verwarde gevoelens rusten nu,
omdat ik weet dat zij over een dikke twintig jaar haar vragen beantwoord krijgt,
en net als haar mamma achter haar notebook schrijft naar
haar Meester.
Trots en vol geluk.

De toekomst herhaalt zich ...

kimmie