Nooit heb ik geweten dat een mens kan zweven …
Nooit heb ik dit iemand zien doen …
Wel laat Hij mij dit iedere keer weer ervaren …
Iedere keer anders, hoger en verder weg van deze wereld hier om mij heen …


De telefoon ging over.
Ik wist wie het was, ik wist wie mij ging bellen. Ik zou Hem bellen? Hij belde mij.

Na ruim vier weken het sms, - en mailverkeer overhoop te gooien, was dan eindelijk het moment aangebroken dat Zijn stem mijn lijf weer deed opbloeien ,
tot een volgroeide Passiebloem,
Vol kleur en tot in de puntjes verfijnd en afgewerkt, zo mooi.

Hetgeen ik zo aan Hem waardeer is dat Hij mij zo respecteert als ik ben,
Dat ik zo mijzelf kan en mag zijn bij Hem.
Ik, zo’n gewoon mens van vlees en bloed, altijd vrolijk en opgewekt, een lichaam vol emotie en energie, bezig bijtje op en top, zo eenvoudig en snel tevree.
Hij, een Meester in perfectionisme met een stem als geen ander, een uitstraling vol mystiek,
Een karakteristiek hoofd erop, met daarin een bibliotheek aan verhalen uit Zijn wondere wereld.
In diezelfde wondere wereld waar ik een kijkje in mag nemen, nee niet even om de hoek, maar hand aan hand, samen met Hem, Hij die mij zo dierbaar is, leidt Hij mij rond, leidt Hij mij op in deze wereld, onze wereld.

Een zachte stem hoor ik mijn oor binnengaan. “dag meisje …”
Vanaf dat moment, voelde ik de grond wegzakken onder mijn voeten, nee ik ga omhoog, ik zweef …
Mijn wereld wordt kleiner … ik open de deur naar Zijn wereld, onze wereld …

Een gesprek van dik een uur, vragen, verhalen heen en weer.
Herkenning, geluk, onzekerheden uit de weg, maar bovenal liefde ...

Een dag voor mijzelf, zoveel te doen, ik wilde mails versturen,
schrijven en lezen en dat in die korte ene dag voor mijzelf …
Nee, dit gevoel dat mij overmeestert moet ik bevredigen.
Ik ben onrustig. Ik wil dit voelen. Ik moet dit kwijt. Ik moet iets doen alvorens ik verder kan met mijn dag.

Ik loop de slaapkamer op. Ik kan even niet meer. Mijn buik voelt vreemd.
Ik voel hoe mijn liefdes sap zijn weg baant in mijn lijf, het zoekt een weg naar buiten,
het wil worden aangeraakt, worden opgedronken tot de laatste druppel.
Ik laat me zakken tegen de muur. Trek mijn benen op, mijn rok tot over mijn knieën.
Mijn vingers gaan over mijn slipje, waar het vocht zich mengt met het gladde stof.
Ik trek het uit. Het moet uit. Ik wil mijn overgevoelig plekje goed kunnen voelen …
Even een moment voor ons twee,mijn Meester Willem en ik, alvorens ik verder ga met mijn dag ...

"Waar ben ik aan begonnen?
Wil ik dit wel, roept mijn verstand!
Hoe is het mogelijk dat je lichaam op zoveel verschillende manieren kan reageren …
Het hoogste gedeelte van je lijf zegt nee!
Het deel vanaf mijn hoofd en lager schreeuwt ja!

Meerdere stemmen hoor ik om mij heen.

We hadden dit besproken, mijn Meester en ik. Ik had zelf aangegeven dat ik nieuwsgierig was.
Nieuwsgierig naar meer.
Dat Hij verder mocht gaan.
Verder met mij, mijn lichaam,
verder … samen met genodigden welke Hij had uitgezocht om te laten kennis maken met mij.
Zijn kimmie.
Ook Zij mochten genieten zoals Hij.
Zij mochten mijn lichaam gebruiken als hun speeltje, even, alleen die avond …

Geblinddoekt lig ik op een wat ongemakkelijke harde lange tafel.

Ik was deze ruimte samen met Hem ingelopen, zonder de doek voor mijn ogen.
Gewoon alsof er niets aan de hand was. Niets stond te gebeuren. Geen spel. Niets.
Hij bond mij een doek voor. Tilde mij op en lag mij op de tafel.
Lang, smal, omringd met luxe stoelen en dikke hoge kaarsen. Rood. Rode kaarsen.
Hij stelde mij op mijn gemak, zag mijn hart tekeer gaan, mijn ademhaling versnellen.
“geen zorgen meisje, Ik ben bij je in de buurt, Ik ben trots op je … “
Een zoen. Zijn hand in de mijne. Hij liet me los. Het werd stil.

Weer bekroop mij de angst.
Mijn hoofd die zegt “kim, wordt wakker, sta op, nu kan het nog …”
Mijn buik schreeuwt om aandacht en smeekt dat ik blijf. Blijf liggen. En onderga!

Voetstappen, nee niet twee … meerdere …
Ze houden halt bij de tafel. Bij mijn hoofd. Bij mijn voeten.
Iemand legt mij in de voor hun geliefde positie.
Mijn polsen worden vastgebonden, boven mijn hoofd, bij elkaar.
Mijn lichaam reageert. Ik schrik. Ik maak me lang. Een rilling door mijn lijf, zichtbaar op mijn huid als een koud briesje door een opstaand raam. Mijn tepels schieten vooruit.
Mijn buik doet raar. Schreeuwt, nog harder dan daarnet.
Mijn benen worden wijd uit elkaar geduwd, mijn enkels gebonden aan het tafel einde.
Een tweetal vingers lopen vanaf mijn oksel over mijn lichaam.
De vingers gaan lager. Zij raken mijn vrouwelijkste en meest gevoeligste plekje.

Ik geniet. Ik wil vragen, smeken, schreeuwen om meer …

Een tik op mijn openstaand doorweekt kutje. Ik schrik. Ik zie het in.
Ik mag niet genieten.
Althans nu nog niet.

“sletje, nee, jij gaat niet genieten … Wij gaan dat doen …”

Verschillende handen betasten mijn lichaam.
Mijn hemel, als ik niet mag genieten, stop hier mee, stop!

Een scheut gaat door mijn tepel. Een klem wordt erop gezet.
Mijn andere tepel wordt ook gekweld, ook deze moet aan de fijne scherpe pijn geloven.
Ik kan het niet laten, een kreun ontglipt mijn lippen. Ik hield het niet tegen.
Ik schrik, ik schreeuw … een scherpe pijn schiet er door mijn lichaam. Wat is dit?
Dit had ik niet verwacht na deze zachte kennismaking.
Ik kan het niet zien. Het kan niet anders zijn dan een zweep met een lapje eraan. Recht op mijn buik.

“verdiend en wel, je hoort niet te genieten, sletje, niet eerder dan wij aangeven dat het mag … “

Mijn schaamlippen worden aangeraakt en verder uit elkaar geduwd.
Een hand wil ze vastnemen.
Ze zijn zo nat, het is lastig om ze tussen je vingers te houden.

“geil als geen ander …” hoor ik een zware stem zeggen,
gevolgd door een regen van scherpe tikken op mijn buik, mijn linker,- en rechterborst.

Ik wil het liefst huilen, schreeuwen …
ik denk aan mijn Meester. Ik wil dat Hij trots op mij is.
Ik ken die blik, die trotse blik in Zijn ogen.

Ik bijt op mijn onderlip. Tranen rollen over mijn wangen.
Een klem wordt bevestigd op mijn schaamlip, op de een … op de ander …
Een koude harde paal wordt mijn nat grotje ingeschoven, tot diep bovenaan mijn gevoelig plekje.
Ik word uit elkaar gescheurd. Hoe kan dit? Ik ben toch niet zo nauw? Het doet geen pijn, maar mijn lijf staat op het punt in twee delen uit elkaar getrokken te worden …

Ik hou mijzelf sterk. Ik wil dit zo graag voor Hem, Hij, mijn Meester Willem.

“zo jij slet, dit is pas het begin … Wij zijn er klaar voor, Wij nemen aan, jij ook …”

Mijn hoofd: “Nee, hou hiermee op …”
In mijn onderbuik wordt de kraan geopend naar meer …

Ik hoor een stem, zacht, fluisterend in mijn oor: “ik hou van jou meisje …”
Die stem, de mooiste stem die ik ooit gehoord heb, de stem van mijn Meester.
Ik ben gelukkig. Trots. Ik kom tot rust. De angst glijdt uit mijn lichaam.
Sterk zal ik zijn, Meester Willem, voor U, alleen voor U!"

Deze omgeving, deze droom,
Mijn benen opgetrokken,
Mijn duim op mijn gezwollen klitje,
Mijn drie vingers in mijn spleetje,
Onderuitgezakt tegen de slaapkamermuur, voel ik een golf van ontspanning, samentrekken en een niet te omschrijven gevoel van genot uit elke lichaamsvezel komen …


Dit gevoel moest ik even voelen, wilde ik even beleven alvorens ik verder ging met mijn dag,
Een dag van mij alleen … de dag waarop ik mijn Meester weer zou horen na zoveel weken.

Dank U Meester Willem voor het zo ontspannen telefoongesprek wat uit zou lopen in deze belevenis, samen met U.
Alleen met U. En deze keer, de Genodigden voor Hun avondmaal.

kimmie.