Ik hoor hoe de deur in zijn slot valt, deze ochtend heel vroeg.
De klok geeft pas het cijfer zes aan, vooraan zijn begin.
Ik ben niet zo bezig met mijn mede mens, ik gun zo ieder zijn of haar vrijheid,
zal daarom dan ook nooit vragen, waar de reis naar toe gaat,
terwijl deze dag van de week er een is van het weekend.

Zachte regelmatige ademhaling hoor ik uit de andere kamers van ons huis,
een klein snurkend trekje zo heel af en toe, doorbreekt dit ritme van rust.



Tijd!
Het is tijd voor mijzelf en mijn Meester.
Het is tijd voor mijzelf.



Ik trek mij terug, ver weg en diep in mijn schulp.
Mijn gedachtes worden een fantasie.
Mijn fantasie een droom.
Mijn droom wordt bijna tastbaar.
Werkelijkheid.
Voelbaar.


Meester, bindt mij vast aan ons bed met zoveel spijlen.
Bindt mijn enkels aan het uit einde,
mijn polsen boven aan.
Open zowel mijn benen, als mijn armen ver van mij vandaan.
Trek dit geheel goed, strak en stevig.
Mijn ogen mogen U zien.
Mijn mond wordt gesnoerd.

Meester, bindt mij vast aan ons bed met zoveel spijlen.
Verscholen achter een rondje van gordijnen stof.
Diep verdwaald daar achter in het bos.
Ver, ver weg van de alle daagse dingen om ons heen.
Alleen wij twee alleen.
Wij twee in ons huisje.
Het huisje waar pijn en genot elkander een hand geven.

Meester, bindt mij vast aan ons bed met zoveel spijlen.
Gesel mijn ontbloot boven lijf.
Sla de snaren van Uw zweep stuk op mij … ritmisch: van zacht naar sterk,
naar hard en weer terug.
Versier mijn borsten met wat kleur, laat ze fier vooruit staan, recht en hard.

Mooi!
Een geweldig mooi beeld om ze zo te zien. Mijn borsten.


Meester, bindt mij vast aan ons bed met zoveel spijlen.
Terwijl ik naar mijzelf kijk, vanuit mijn gedachte, vanuit mijn droom,
zie ik hoe U Uw werk zo perfect uitvoert.
Zie ik mijzelf liggen. Zo kwetsbaar. Zo bloot. Zo open. Zo nat.
Schreeuwend, probeer ik een geluid uit te brengen, door de dikke donkere doek heen.
Kronkelend probeer ik mijzelf te bevrijden.
Nee. Het is een spel. Geen angst. Geen paniek.
Puur het spel in mij welke mij laat genieten, terwijl ik doe alsof ik lijd.
Ik geniet terwijl ik lijd.

Meester, bindt mij vast aan ons bed met zoveel spijlen.
Weer een droom, een fantasie, een hoop, een verlangen van zoveel jaren gelee.
Weer een werkelijkheid, dankzij U. Een werkelijkheid geworden.
Een van de zoveel.
Zoveel en stiekem nog heel veel meer!

Meester, bindt mij vast aan ons bed met zoveel spijlen.
Mijn slip doorweekt , verpakt mijn midden.
U trekt haar tezamen. Strak in mijn nog meer vochtdoorlopen split.
Het stof raakt mijn plekje van genot, terwijl zij reeds op springen staat.
Een hand trekt het gladde zijde een millimeter op zij,
Uw vingers raken nauwelijks mijn klit.
Slechts maar even, nog geen seconde.


Alles in mij wil schreeuwen, wil samen trekken tot één geheel.


Nee!
Nog niet!
Nu nog niet!
Nee!


Meester, bindt mij vast aan ons bed met zoveel spijlen.
En sla Uw slagwerk verder op het zijde vóór mijn gleuf,
vóór mijn heuvel,
mijn zo kwetsbaar en meest gevoelig lichaamsgebied.
Met een soepele draai, een rondgang. Wel tien rondes achter elkaar,
voel ik verschillende striemen ontstaan,
geboren worden. Zichtbaar. Pijnlijk. Scherp.


Meer!


Meester, bindt mij vast aan ons bed met zoveel spijlen.
Ik houd dit gebeuren niet lang meer vol. Nee,
de banden van mijn stem willen spreken, zeggen.
Puur om te vertellen hoe dankbaar ik U ben voor deze waargebeurde uitgekomen droom.
Zij willen vragen om permissie. Toestemming om te mogen pauzeren na deze klim.
Een klein rustmoment aan de top.
Om te mogen springen, al gillend van deze hoogte,
explosief als nooit eerder van te voren.

Meester, ondanks U mij geen toestemming geeft,
ik niet kan wachten op Uw antwoord,
enkel omdat U niet in mijn nabije dichtbijheid bent,
slechts in mijn hart en mijn geest,
tegen goed of kwaad,
voor straf of niet: ik kom … ik kom gigantisch tot een hoogtepunt,
vanaf deze bergtop bijna de wolken aanrakend, hoog!

Ik spring, ik leef, ik geniet, schreeuw,
tril en neem de vorm aan van een kind in de buik van de moeder.
Al mijn spieren vormen één!

Ik ben één: met U, met mijzelf … een hoogtepunt, tegelijkertijd met mijzelf,
daar … vast aan ons bed,
het bed met zoveel spijlen.
Tegelijkertijd met mijzelf,
hier … terug getrokken in mijn schulp, ver weg en zo diep.

Tijdens een tijd voor mijzelf en mijn Meester,
tijd!
De tijd voor mijzelf.
Zo vroeg in de ochtend,
terwijl de zes nog steeds de tijd aangeeft.
Een begin dag van het weekend.


Tijd!
Hier, alleen!
Daar, samen met U …
Meester, bindt mij vast aan ons bed met zoveel spijlen.



De sleutel schuift in zijn opening.
De deur gaat open.
Mijn realiteit begint,
deze ochtend heel vroeg …


kimmie.