Een fijn zoemend geluid doorbreekt de stilte,
de stilte in deze ruimte,
deze ruimte welke kamer heet …
Zoemend, heel fijn.




Een vrouw recht staand,
leunend tegen haar Meester,
althans zo is het beeld in eerste oog opslag.
Leunend tegen haar Meester,
wachtend op wat komen gaat,
wachtend op wat haar te wachten staat,
wachtend op hetgeen klaar ligt voor haar.

Een vrouw recht staand,
leunend tegen haar Meester,
haar handen vast geketend boven haar krullend haar,
haar ogen verblind,
haar het zwijgen opgelegd.

Een vrouw recht staand,
leunend tegen haar Meester,
een hart dat gaat als hard,
zo enorm tekeer,
zo angstig,
als druppeltjes langs haar bloot lijf,
zowel boven als beneden,
geen stukje stof meer te bekennen,
slechts metaal omsluit haar polsen,
haar enkels,
haar nek.

Een vrouw recht staand,
leunend tegen haar Meester,
althans zo is het beeld in eerste oogopslag,
maar daadwerkelijk wordt zij stevig beetgenomen,
omarmt door Zijn armen,
Zijn handen omvatten haar lichaam,
trillend,
kalmerend,
weerhoudend,
stevig,
geen ontkomen aan.

Een vrouw recht staand,
leunend tegen haar Meester,
Zijn woorden fluisterend in haar oor,
Zijn woorden dreigend,
beangstigend,
geen terugweg meer,
maar ondergaan …

Knisperend geluid in de achterste hoek,
hier op de bovenste kamer van dit groot, hoog gebouw,
knisperend, akelig en stil.

Een tweede stem klinkt in deze kamer,
hier in de bovenste kamer van dit groot, hoog gebouw.
Een tweede zware stem,
uitdagend,
plagend,
naar de vrouw toe,
de zo kwetsbare vrouw in handen van haar Meester.

Een tweede stem komt dichterbij,
dichterbij mij,
mijn hart gaat als een gek tekeer,
wachtend op de volstrekking van een eerder uitgesproken vonnis,
een knisperend geluid vlak voor mijn geblindeerde ogen,
de dreigende, doch zo troostende stem van mijn Meester,
hier naast mijn oor.




Ik wil ontkomen aan dit tafereel,
eruit stappen,
weg uit dit beeld,
het beeld, in eerste oogopslag zo onschuldig,
een vrouw leunend tegen haar Meester,
het beeld nu totaal verwoest in afschuw,
puur, akelig,
een mishandeling,
een vonnis,
een straf.




Een vrouw recht staand,
leunend tegen haar Meester,
althans zo is het beeld in eerste oog opslag.

Een schreeuw,
een gil,
een kei harde kreet,
mijn hart neemt het geluid over,
mijn lichaam leeft niet meer,
is slechts puur fysiek aanwezig,
leunend tegen mijn Meester,
loskomend door alles heen,
de tweede man in deze ruimte, mede schuldig,
de veroorzaker van dit schilderij,
net zo schuldig als mijn Meester,
geen hulp biedt Hij deze keer,
nee, Hij staat toe, nadat Hij Zijn werk heeft gedaan,
Zijn voorwerk om deze straf uit te voeren,
toe te passen op mij,
ik, de vrouw, welke het verdiend heeft,
deze straf te moeten doorstaan,
vanwege een grove fout,
een zwijgen …




Heet ijzer. Wit heet. brandend heet.


Het teken bij haar lies,
na deze seconden lang durende scene,
een teken vol brand,
na gloeiend van heet, wit vuur,
een gebrand teken als straf, als liefde,
het teken van haar Meester,
voor eeuwig in haar,
mijn lijf,
mijn lies,
geplaatst door twee mannen in deze kamer,
de bovenste kamer,
gefantaseerd in deze ruimte,
de ruimte welke kamer heet …




Een zacht kreunend geluid doorbreekt de stilte,
de stilte in deze ruimte,
deze ruimte welke kamer heet …
Kreunend, heel zacht.


Een uitbarsting van verschillende bronnen,
een samenhang tussen geest, fysiek en materiaal,
een beeld,
een tafereel,
een spel,
een droom …

Dank U Meester voor dit teken in mij,
Uw teken in deze vrouw.
Dank U Meester voor deze namiddag,
heel even, slechts enkele honderden seconden lang …
Zonder toestemming nam ik de keuze,
dit samen hang tot een eindresultaat te brengen,
met U in mijn hart,
rond dwalend in mijn geest … Dank U wel!




Tijdens dit schrijven,
ontstaat er diep in mij,
de geboorte van deze vrouw,
een oorsprong van een bron,
bestaande uit water,
uit vocht ...

Terwijl, tijdens dit schrijven,
dezelfde setting aanwezig,
de geest, het fysieke en het materiaal.

Zij vraagt aan mij,
zorg voor diezelfde uitbarsting van dit idem geheel,
diezelfde vrouw,
hetzelfde beeld voor mijn ogen,
schrijvend op schrift ...




Haar vraag wordt gehoord,
door mij,
dankzij dat beeld,
mijn geest, mijn fysieke delen, mijn aanwezig materiaal,
maar met name,
dankzij mijn Meester,
die tweede man,
de vrouw ... ik!