Een derde zwarte bladzijde in mijn leven
kondigde zich gisteren aan.
Zomaar uit het niets keek de donkere zijde even om de hoek,
zoekend naar een plekje om voor een tijdje plaats te nemen,
zich goed te nestelen in mij,
even kijken: "hoe nu verder?" ,
toezien vanuit dat plekje en genieten van zijn zicht.

Gemeen is deze donkere kant, dat kan ik je vertellen.
Gemeen, hard en met name voelt hij kil en somber.

Tegelijkertijd barst het onweer los,
een regenbui tussen de elektriciteit,
onverklaarbaar, waarom zomaar ineens?
Onverwoestbaar,
onbegrijpelijk en ontastbaar,
maar zeker gezien de tijd van het jaar, niet onredelijk!

Het meest ellendige gevoel kruipt langzaam maar zeker binnen.
Woede en verdriet nemen de boventoon,
die gevoelens welke ik de laatste periode te vaak beleef,
herleef, keer op keer …

Ik laat niet met mij dollen, draaien en spelen.
Ik laat het niet meer gebeuren,
nee, niet meer!

Het woord genaaid worden wil ik enkel horen wanneer ik daadwerkelijk in een bepaalde positie, houding en geheel vrijwillig plaats neem voor diegene waar ik zo van houd.
Verder mag dit woord mijn gedachte niet kruisen.

Het kwaad is reeds geschiedt,
Een samenhang van zoveel factoren, achtergrond en geschiedenis,
waar slechts één klein druppeltje genoeg bleek te zijn
om mij te brengen naar de ondergrond,
de bodem van mijn leven, het dieptepunt waaruit ik probeer omhoog te krabbelen,
uit wil komen.
Beklimmen, om een straaltje zonlicht te voelen op mijn huid,
mijn handen, welke als eerste het hoogste punt bereiken,
de buitenste rand van het dal mogen aanraken.
Zon, leven, lucht, plezier en vreugde wil ik herleven,
niet even maar voor nu maar, voor mijn eeuwig leven …

Niemand die mij er nog terug in mag gooien,
niemand gun ik dit plezier ooit nog,
te vaak gebeurde mij dit voorheen,
liet ik dit ook geschieden en mij overkomen,
trap er vaak genoeg zelf in,
de naïeve kant in mijn, mijn zwakste zijde in mij.

Doch gebeurt mij dit nu weer!

Weer kijk ik naar boven, hoog boven mij,
zie schitterende taferelen hoog boven in de lucht,
een toneelspel, een drama achter een dik pak donkere wolken.
Regen druppels op mijn hoofd,
doorweken mijn haren,
doorboren mijn hart,
juist op het meest gevoeligste plekje landen zij neer,
hard en genadeloos.
Het plekje waar jij zit,
zo diep … zo diep raakt het mijn ik.

Ik ben op dit moment gebroken. Een gebroken mens.